De sprint
Hij had al er vele getrokken. Verzurende lange en explosieve korte. Een zoveelste run om mee te verdedigen of nog maar eens een sprint om de defensie uit elkaar te spelen. Er zaten ook vergeefse spurts bij, eindigend in het roemloze doolhof van de buitenspelval. En er was die krachtige, winnende sprint in de slotfase die opluchting, ontlading en een explosie van vreugde opleverde.
Maar de soepele, versnelde tred in de eerste helft naar de Blauwe dug-out was de meest in het oog springende. Toen Jordi Bitter afgelopen zaterdag tegen Katwijk de 2-1 scoorde, snelde hij, als een magneet aangetrokken, richting interim-coach Chris de Graaf. Iedereen wist waar hij naar toe ging. Iedereen voelde aan wat hij ging doen. Het juichen verstomde en de tijd verstilde voor een run vol zeggingskracht. Voor een sprint die beklijfde en inspireerde.
De schaar
De ene na de andere schaar schudde hij uit zijn heupen. Het was niet alleen esthetisch verantwoord, het was ook uiterst effectief want Vince Gino Dekker passeerde zijn tegenstanders aan de lopende band. Daarna liet hij ook nog eens een geweldige voorzet van zijn linkervoet vertrekken.
Het was Witte Jan van Diermen die mij de schoonheid van de schaar voor het eerst liet zien. Het was in de slotfase tegen DOS Kampen. Spakenburg stond met 1-2 achter en probeerde de gelijkmaker te forceren. De blonde libero van de Blauwen kwam in balbezit en begon aan een solo. Ter hoogte van de middenlijn gebeurde het. De statige centrumverdediger gooide er een bijna achteloze schaar uit. Zijn tegenstander vloog richting een reclamebord terwijl de ontketende nummer 3 stoïcijns zijn weg vervolgde. Het was alsof ik, jochie van een jaar of 10, door de bliksem werd getroffen. Ik zag vervolgens dat de volgende tegenstander zich niet in de luren liet leggen door dezelfde schijnbeweging met een fatale counter als gevolg. Maar die mislukte schaar kwam niet meer bij mij binnen. Ik was al verblind geraakt door deze majestueuze schijnbeweging. Een fascinatie was geboren.
In de jaren na Witte Jan van Diermen hebben we diverse spelers gehad die de schaar beheersten. Frits van Dijk en Arian van de Groep bijvoorbeeld. Maar ook Ernst Kraak en uiteraard Melrik Beukers. Ook Donovan Mijnals had de beweging in z’n bagage. En Duncan van Moll niet te vergeten.
De afgelopen jaren leek het wel of de schaar was verdwenen. Heel soms laat Kevin Sterling of Olaf van der Sande er eentje zien. Maar het blijft behelpen voor de liefhebbers van de moeder aller schijnbewegingen.
Tot afgelopen zaterdag. Vince Gino Dekker liet tegen Katwijk de schaar zien in al z’n facetten. Behalve een uitstekend arbeidsethos, hij liep ook nog gewoon z’n verdedigende meters, deed hij dat met volle overtuiging en met een superieure nonchalance. Technische perfectie koppelde hij aan spelplezier. Het werd een prikkelend en onvergetelijk debuut als basisspeler.
Goed nieuws. Zaterdag a.s. wederom in het Blauwe thuistheater. De terugkeer van de schaar op de Westmaat. Hoofdrolspeler: Vince Gino Dekker. Een artiest met zeggingskracht. Een balvirtuoos die beklijft en inspireert.
De droom
Het was deze week extra leuk om een Blauwe te zijn. Het begon met de geweldige opbrengst van de veiling. Gevolgd door de prachtige wedstrijd met fraai resultaat tegen Katwijk. Als klap op de vuurpijl werd tijdens de ledenvergadering de toekomstvisie gepresenteerd met het motto; ‘durf te dromen’. Begeleid met een kek filmpje waarin kort de zogenaamde droomvisie van het Blauwe sportpark wordt getoond. Aangevuld met de volzin ‘samen werken, samen bouwen aan een nieuwe toekomst die we met elkaar gaan schrijven’. Het is een tekst met zeggingskracht. En het zijn woorden die beklijven en inspireren.
Hille Beekhuis